Kracht en macht
We schrijven 2021; Corona houdt Japan in haar greep en Japan de Olympiërs…
Het mooiste aan de Olympische Spelen vind ik de verhalen over opbloeiende liefde en vriendschap, over onverwachte prestaties van atleten die mondiaal in de media (nog) niet bekend zijn, over technische ontwikkelingen. De verhalen over onttroningen van atleten die jaren uitblonken op hun onderdeel en over aanstormende jongeren – als Femke Bol(d) – die op het schild worden gehesen. Over hoe de wielerbaan voor het mountainbiken zò is ontworpen dat een rotspartij evenwijdig aan Mount Fuji ligt en de wielrenners die daar met hun fiets vanaf springen, gefilmd kunnen worden met de berg als achtergrond.
Japan eert met de Fuji de Griekse berg Olympos, omdat het daar allemaal tweeduizend jaar geleden met atletiekwedstrijden begon. In het oude Griekenland was een atleet een sterkgebouwd persoon die aan een wedstrijd deelnam; om een prijs streed. De berg inspireerde De Coubertin tot het idee om wereldwijde wedstrijden Olympische Spelen te noemen. Cultuur is niet alleen wat de mens maakt en bedenkt, het is ook hoe de mens speelt, zijn vrije tijd besteedt.
Vier Nederlandse atleten zijn besmet, de roeiers en roeisters lopen op eieren. Ik zit gekluisterd aan de buis. In het zwembad zie ik een Australiër en een Chinees na hun finish ‘huggen’. Bij het boogschieten buigen de verslagen Nederlanders voor hun Japanse tegenstanders, die natuurlijk terugbuigen. Schootsafstand 70 meter, gelijke stand na 48 geschoten pijlen door drie teamleden van elke land… dus een shoot out. Daarbij wordt de afstand van één geschoten pijl tot het middelpunt gemeten. De laatste pijl van Japan, tien centimeter dichter bij het midden van het blazoen (zo heet het doel) dan die van Nederland. [Aardig weetje: de boog is ongeveer negenduizend jaar geleden ‘uitgevonden’.]
Ik zie een Mexicaans-Nederlands echtpaar bij de boogschutters. Zij hebben in Limburg voor hun trouwen vier huizen bezichtigt. De makelaar vond het wel gek, dat de lengte van de tuin het belangrijkste doorslaggevende element was bij hun keuze. Maar ja, ze hebben in elkaar de liefde van hun leven gevonden en zijn allebei boogschutters van Olympisch kaliber. Zij wint zilver, Gabriéla Schloesser-Bayardo.
In de Spelen zie ik al het goede in mensen verenigd raken. Sport verbindt, sport verbroedert, sport doet trouwen; bestaat er iets mooiers?
Thomas Heyman
1. https://historiek.net/pierre-coubertin-olympisch-gedachtegoed/60760/